Σε έναν κόσμο που αλλάζει με την ταχύτητα του φωτός, λίγα πράγματα μένουν σταθερά. Στον Μακεδονικό Κοζάνης, εκτός του πορτιέρο Δημήτρη Βαρυτιμίδη αυτή η σταθερά έχει ακόμη ένα όνομα και επίθετο: Νίκος Ματούλας.
Γεννημένος στις 23 Ιουλίου του 1989, ο Ματούλας δεν είναι απλά ένας ποδοσφαιριστής. Είναι το ζωντανό σύμβολο μιας ομάδας, η "σημαία" που παραμένει αγέρωχη στον ιστό της για 14 συνολικά χρόνια. Αρχηγός όχι μόνο με το περιβραχιόνιο, αλλά με την ψυχή, την πράξη και το παράδειγμα. Ένας ηγέτης εντός και εκτός γηπέδου.
Όταν οι καταστάσεις το απαίτησαν, δεν δίστασε να αφήσει τη θέση του ως μέσος-επιθετικός και να μετατραπεί σε στόπερ. Όχι από ανάγκη, αλλά από απόλυτη αφοσίωση στην ομάδα του. Και τα κατάφερε. Όπως πάντα!
Το ταξίδι του Ματούλα δεν ήταν απλό.
Από τις ακαδημίες του Μακεδονικού Κοζάνης, φόρεσε τη φανέλα της πρώτης ομάδας και ύστερα περιπλανήθηκε σε ιστορικά σωματεία της Γ’ Εθνικής όπως η Κοζάνη, ο Τηλυκράτης Λευκάδας, ο Μακεδονικός Φούφα και ο Κτηνοτροφικός Αστέρας Καλληράχης. Ακολούθησαν στάσεις στο τοπικό με τον Εορδαϊκό και τον Αλιάκμων Αιανής. Όμως, η καρδιά του είχε πάντα έναν προορισμό: την επιστροφή στο "λιμάνι" του, τον Μακεδονικό Κοζάνης.
Τα τελευταία τρία χρόνια, εκεί όπου ξεκίνησε, εκεί και παραμένει . Όχι σαν απλός παίκτης, αλλά σαν αιώνιος υπηρέτης και θεματοφύλακας της φανέλας. Γιατί για τον Ματούλα, ο Μακεδονικός δεν είναι απλώς ομάδα. Είναι οικογένεια. Είναι σπίτι. Είναι τρόπος ζωής.
Σε μια εποχή που η αφοσίωση σπανίζει, ο Νίκος Ματούλας αποτελεί παράδειγμα πίστης, πάθους και αυταπάρνησης. Κι αν η μπάλα κάποτε σταματήσει να κυλά, η κληρονομιά του στον Μακεδονικό θα συνεχίσει.
Γιατί κάποια περιβραχιόνια δεν φοριούνται. Κερδίζονται.
Και κάποιες σημαίες... δεν κατεβαίνουν ποτέ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου